Durf jezelf eerlijke vragen te stellen

Kijk, dit is natuurlijk mooi en waar en wijs.. op collectief niveau praat je gemakkelijk voor het ‘mannelijke’ en het ‘vrouwelijke’. Maar echt persoonlijk wordt het niet en wat is het dan precies waard? Hoe ziet deze tekst eruit als je het je écht aantrekt?

Zullen we eens kijken? Voel eens met mij mee:

Er zijn mannen (of vrouwen) geweest die je pijn hebben gedaan, of jouw man (of vrouw) doet je nog steeds pijn met bepaalde dingen. Hoe bereid ben je dit gevoel echt te voelen in jezelf? Durf je het te herkennen als jóuw pijn? Hoe eerlijk durf je te zijn: waar ben jij gekwetst? Hoe was dat? Hoe voelt/voelde dat? Waar raakte het je? Heb je het verwerkt of voel je nog wrok? Draag je het nog bij je? Voel je je nog angstig? Ben je boos?

En ook: waar heb jij gekwetst, wie heb jij gekwetst? Ben je je bewust van je houding? Voel je misschien nog verdriet en tekort van waaruit je nog steeds de neiging hebt om je af te sluiten of uit te halen?

En dan dit: vind je dat jouw vergeving afhankelijk is van de opstelling van de ander? Wil je gezien worden in je pijn en voelt dit soms zó overweldigend dat je het alleen kunt harden als je zelf uithaalt of eerst gezien wordt?

Veel vragen.. met het stellen van de juiste vragen zet je het licht aan. Het antwoord hoeft niet meteen te komen. Door vragen bij je te dragen nodig je het antwoord uit.

Échte verandering (óók op collectief niveau), begint IN jou.