Jouw gevoel doet er niet toe!

Deze situatie raakte me zo, ik wil dit graag met jullie delen. Wie weet heeft iemand er iets aan en kan er een klein beetje heling plaatsvinden.

In de supermarkt gisteren zag ik moeder en haar zoon van een jaar of 8, verwilderd zoekend rondlopen en een meisjesnaam roepen. Ze was haar dochtertje kwijt. Het jongetje vertelde zijn moeder waar hij z’n zusje voor het laatst gezien had, zijn moeder negeerde hem totaal. Niet veel later een totaal overstuur, paniekerig 4 jarig meisje die om mama riep. Ze vonden elkaar weer. De moeder pakte het kind bij het handje en zei: ‘nu niet meer huilen hoor, er is niks aan de hand’, en trok haar mee richting de kassa. Even later stond ook ik bij de kassa. Het meisje huilde nog steeds. Ik hoorde haar moeder tegen haar zeggen ‘nu stoppen met huilen hoor, ik schaam me dood voor je’.

Dit is een dag die het meisje in haar onderbewuste zal opslaan. Ze heeft vandaag een enorm enge, paniekerige situatie meegemaakt (stel je voor dat je als vier jarige je ouders kwijt bent, ik denk dat we het allemaal wel eens mee hebben gemaakt) en heeft de volgende boodschap meegekregen van haar moeder:

- Je gevoelens kloppen niet, er is niks aan de hand.
- Je mag er niet om huilen, dat is ongepast.
- Ik ben belangrijker dan jij bent en ik schaam mij voor jou dus jouw gevoel moet weg.
- Wat jij voelt doet er niet toe. Jij doet er niet toe.
- Hoe andere mensen over je denken is belangrijk, je moet je anders voordoen dan je je voelt.

Het is een dubbel trauma: de eerste de daadwerkelijke angst haar moeder kwijt te zijn en alle impact van dien en het tweede trauma maar zeker niet minder belangrijk; niet gevalideerde emoties. Wat zij voelde was incorrect, alsus haar moeder.

Hoe verdrietig, maar ook hoe ongelooflijk gewoon. Wij lopen allemaal, niemand uitgezonderd, rond met dit soort trauma’s. Als we goed om ons heen kijken en luisteren dan zul je zelf vaak getuige zijn van dit soort momenten en omdat het ook niet bij deze moeder begint en zij ook slechts een deel van de keten is, maken we onszelf er ook schuldig aan. Hoe lastig vinden we het zelf om aanwezig te blijven en ruimte te bieden aan de emotie van onze kinderen?

Kinderen zijn ongelooflijk conditioneerbaar en kneedbaar. Als een kind huilt en de ouder zegt dat het moet stoppen krijgt het direct het signaal: jouw emotie klopt niet. Het kind gaat zich fragmenteren en splitsen, om met de situatie om te kunnen gaan en het een ‘plek’ te geven. Bij iedere splitsing komt er een ‘stemmetje’ in het hoofd wat mee praat in toekomstige situaties, met de bedoeling het kind (en later de volwassene) veilig te houden. Het stemmetje in het geval van dit meisje is dat als ze zich in de toekomst eens angstig zal voelen ze zélf zal gaan denken: ‘stel je niet aan, er is niks aan de hand’.