Laten we eens echt en eerlijk worden met elkaar. Want door media, door Facebook en Instagram en zelfs in vriendschappen zien we de ander zijn struggelingen niet en kunnen we denken dat wij de enige zijn die worstelen en die niet alles figured out hebben.

Misschien herken jij dat wel en denk jij ook dat je moet voldoen aan een bepaald ideaal. Net even iets slanker, niet iets meer georganiseerd... het kunnen veel dingen zijn. Voor een ander zijn we vaak een stuk minder kritisch, maar op onszelf kunnen we best wel mopperen en denken dat we minder zijn dan een ander. Ik realiseer me dat ik dat beeld misschien ook over mezelf afroep: met mooie foto’s en jubelposts op Facebook laat ik je maar een deel zien van wie ik werkelijk ben.

En eerlijk is eerlijk: ik vind het leuk om te delen als het goed gaat. Dan voel ik me happy en rijk en vind ik het uitdelen van deze vreugde fijn. Maar als het allemaal wat minder gaat, als ik worstel, dan kruip ook ik het liefste weg en vind ik dat delen een stuk lastiger. Ook ik, als moeder van drie kinderen waaronder een baby, heb vaak hele lastige dagen waarop ik het even niet meer zie zitten. Haren in de war, overal melkvlekken van de borstvoeding die ik nog geef, was waar geen einde aan lijkt te komen, ellenlange to do lists, schuldgevoelens omdat ik vind dat ik meer aandacht zou moeten hebben voor mijn kinderen, man en vrienden. Nou ja, de donkere kant van het leven zeg maar.

Doordat wij dit beeld zo hebben van anderen plaatsen we onszelf vaak automatisch daaronder en beschouwen onszelf als te dik, niet goed genoeg enz. We leggen de lat echt mega hoog en dat is zo ontzettend jammer. Over de manier waarop je eet bijvoorbeeld: heb jij misschien ook wel vaak het gevoel dat je het beter zou moeten doen? Dat je je kinderen nog gezondere maaltjes wilt voorzetten, dat je zelf wat kilootjes kwijt wilt of strakker, slanker en fitter wilt zijn? En dat het iemand anders ogenschijnlijk heel gemakkelijk af lijkt te gaan en dat er dus wel iets mis moet zijn met jou?

Dat vind ik zo verdrietig! En zo niet waar! Iedereen worstelt op zijn of haar eigen manier, jij bent niet de enige. We leven in een maatschappij waar ‘gelukkig zijn’ de boventoon voert en we streven allemaal naar een soort perfectie die helemaal niet bestaat.

Ik applaudisseer voor de moeder die haar best doet om haar kinderen zo goed mogelijk te verzorgen maar daar af en toe in faalt: jouw kinderen zullen je niet herinneren vanwege je geweldig uitgebalanceerde maaltijden maar ze herinneren zich de leuke, ontspannen momenten.

Ik maak een buiging voor iedereen die pogingen doet meer gezond en bewust te eten, ook als dit niet altijd lukt. Lukt het je niet om je huis helemaal perfect aan kant te hebben, so be it!

Geniet, drink een glas wijn (of een groene slowjuice) en sta eens stil bij wat er allemaal wél goed gaat. Adem eens in en uit en ontspan je, je bent echt meer dan goed genoeg zoals je bent. Ook als je jezelf beschouwt als een work in progress.

Vraag hulp, zet een stap, en wees alsjeblieft eens echt lief voor jezelf!